Akceptacja siebie.

Pomyślcie, ile razy mówiliście, że coś wam się nie podoba? Że chcielibyście inaczej wyglądać lub być jak ktoś. Wiem jak to jest. Przez całe wakacje nie chciałam patrzeć w lustro. Skoro już jestem przy wakacjach, opowiem wam, jak one wyglądały. Otóż, nie wiem, czym to było spowodowane, naprawdę. Ciągle narzekałam na to jak wyglądam, chciałam schudnąć, wyglądać inaczej. Non stop się stresowałam, miałam różne lęki, wszystkiego się bałam, np. wychodziłam gdzieś i cały czas byłam spięta myśląc, że zaraz ktoś mnie zaatakuje. To może wydawać się dziwne, ale tak było. Ale tak ogólnie to całymi dniami siedziałam w domu. Starałam się czymś zająć, ale nie umiałam. Nadal NIENAWIDZIŁAM siebie. Mój dzień wyglądał tak: wstaję, czytam książkę, komputer i idę spać. Jeżeli w ogóle mogłam spać. Było mi naprawdę ciężko. Kiedy rozpoczął się rok szkolny, wszystko powoli się regulowało, przestałam ciągle dręczyć samą siebie. Teraz już wiem, że aby żyć dobrze, potrzebna jest akceptacja siebie. Pogodziłam się z tym, że nie mam figury modelki. Piękna też nie jestem. Ale trudno, akceptuję to :) Przecież, jaki by był sens, gdyby wszyscy wyglądali tak samo? Żaden. Każdy jest wyjątkowy, wystarczy tylko to dostrzec. Poza tym, nie liczy się to, jakiego kolory masz oczy, włosy, czy jesteś chuda czy gruba, brzydka, czy ładna. Przecież to nie ważne! Liczy się to, żeby być niepowtarzalnym i mieć super charakter :)

Lubicie siebie? :)